Mustafa Gezgör – Zamanın’ın Ardından

Açıklama

Kendine atıfta bulunan örtülü dokunuşlara kapı aralamıyor. Kabul
edilemez ürkütücü alanlara tehlikeli coşkularla dalıyor. Esrik neşe, lirik
öfke, onda tarihsel alaka ve gerçekçi yapıyla bütünlük içinde. Yaşayan iyi
bir şiir ne olabilirdi; coşkuyu, öfkeyi, acıyı, yaşama sevincini ilk günkü
taşkınlığı ve içtenliğiyle sonraki zamana ve çağa bulaştırmaktan başka!
Bu yüzden ayartmalara ilgisiz, ödüllere aldırışsız, övgülere sağır. Hem
basit hem karmaşık. Çünkü o belirli bir konumdan konuşmuyor.
Bükülmez bir inanç, evet! Yıkılmaz bir irade, tamam! Ama kendinde
değişim ve müdahale gücü bulan coşkulu ve bilinçli varlığın doğanın
döngüsü içinde yine de bir arının, bir serçenin, bir kelebeğin, bir çiçeğinki
kadar kendine yer ayıran, bundan fazlasına tenezzül etmeyen beşeri
zarafetin içten duygusu da aynı zamanda. Bir bakıma kül ve kuma, toz ve
toprağa bulanmış saf bir cevher, kaybolmaya yüz tutmuş kadim bir
türün o nadir örneği. Yaşamı ve sözü eşdeğer, şiirindeki sadelik de
Gezgör’ün ta kendisi öyleyse.