Nupelda Engin – Unutulmasınlar-II / Güneş Bakışlı Çocuklar (Diyarbakır 2. Sulh Ceza Hakimliği 2023/3153 D. İş Kararı Gereği Satış Dışıdır.)

Açıklama

Yaşam, hareketi hiç bitmeyen bir devinim… Hem zahiri hem de batini…

Yaşamın gözü; insanın en yaman gözü… Belki de gözlerin en güzeli; asli, yitmeyen, yitirmeyen, sadakatli… İnsanın ziyaretgâhı… Bütün dinlerin kıblesi, kıblelerin biriciği…

Yaşandıkça anlaşılabildiği kadar mıdır yaşam? Daha ötesi… Ya daha berisi?

Derler ki yaşamın kendi arayışıdır insan; çoğalan, süren, özgür, iradeli…

Derler ki yaşam unutmaz, biriktirir; çünkü sadıktır kendi mazisine… İşte bu birikimin kendisidir insan da.

Ya insan unutursa yaşamı?

Körlüğünü bağışlar mı yaşam, belki de… Ya yaşam affetmezse! ‘Bir tek bilen, gören, duyan, hisseden benim… Koşan coşan, seven sevilen, akan akıtan, bilen bildiren benim’ derse insan… Olasıdır, akıl bir Anka’dır insana halen.

Bir çiçek nasıl yaşar; bir ağaç, taş, kuş, kelebek, kurt, kuzu… Ya toprak neden böylesi bir yaşamı seçer de doyurur insanı, hayvanı, tekmil nebatı… Ya gökyüzü neden böyle sonsuz maviliğini paylaşır her şeyle, bitimsiz… Nerde başlar ömrü yaşamın, nerde biter? Yaşam başlar ve biter mi?

(…)

Nedir yaşam? Nesin, necisin sen, ey yaşam! Neredesin?

Susmak ve dinlemek… Sohbeti koyulaştırmak sükûnetle… Derler ki o zaman duymak mümkünmüş kâinatın yüreğinin sesini… Şimdiye kadar duyanlar neyi duydu?

O evrene dokunan, yaşamın kemaline eren; neyi duyuyor, yalnız bir odada. En çok da bizi, özgürlüğümüzü belki de… Yaşamı, yaşatabilmeyi belki de…

Bir sır var…

Öyle ki, toprak örtmezse tohumu, yeşermez ya! Toprak evvela tohumu içerir, göremezsin.  Tohum bir sır; toprak sırrın ev sahibesi, kendisi…

Yaşam, sır; sır, sevda bakışlı bir çocuk… Bu çocuğu duyabilir misin? Susup onu dinleyebilir misin? Şimdi.